Burzliwa historia moich włosów

Witajcie!

Dziś chciałabym Wam przybliżyć historię moich włosów. Myślę, że będzie o czym mówić, ponieważ sporo eksperymentowałam. Nie ze wszystkich okresów mam dokładne zdjęcia, ale postaram się, aby wpis był w miarę przejrzysty, a zdjęcia ułożone chronologicznie :)
Tak więc zaczynamy, zapraszam :)

Powyższe zdjęcia przedstawiają naturalny kolor moich włosów. Może jest nawet ciut jaśniejszy niż w rzeczywistości :) W każdym razie - będąc dziewczynką miałam "supermodną" kitkę na czubku głowy - moja codzienna fryzura. Dodatkowo grzywka na pół czoła :D Fotka z roku 1997.
Drugie zdjęcie przedstawia moją osobę przed balem gimnazjalnym. Rety, kiedy to było, 2008

Już w liceum zaczęłam maltretować moje włosy na wszelkie możliwe sposoby. Oczywiście jako buntowniczka, pomalowałam swoje włosy na czarno. Zdjęcia niestety nie dostaniecie, ponieważ raz, że mój wizerunek był daleki obecnemu, to jeszcze nie mam w sumie sensownego zdjęcia :D

Włosy wypłowiały, doszły do swojego koloru (powiedzmy).Wtedy, między drugą a trzecią klasą liceum postanowiłam, że fajnie byłoby być blondyną..

Fryzjerka pozwoliła mi tylko na pasemka, za to później byłam jej ogromnie wdzięczna. Blond włosy były wszędzie, wypadały jak szalone. Niestety, wtedy ich stan był tragiczny. Na nakładaniu tego koloru byłam tylko dwa razy. Stwierdziłam, że to nie na moją kieszeń. (Blond pasemka, czarne końcówki)

Kiedy po kilku miesiącach się "opanowałam", włoski zamalowałam brązem i po czasie doszły do siebie.

Najdłuższe, jakie udało mi się zapuścić. Kochałam je, mimo, że sprawiały wiele problemów. Plątały się, wypadały. Nie były zdrowe. Po umyciu wyglądały pięknie, ale szybko robiły się płaskie.

Czas na studia, czas na RUBIN. Dosłownie dwa dni przed inauguracją, przemalowałam się na czerwono. W sumie był to Rubin. Nie bez powodu, mój nick na forum roku to Rubinek :) Trzymałam 8 miesięcy. Ciągłe farbowanie było praco- i czasochłonne, więc postanowiłam, dość.

Na rubinowe włosy położyłam brązową farbę uzyskując ciekawy kolor i troszkę bordowych refleksów. Nie czekałam długo, by pozbyć się około 20-centymetrów przepalonych farbami włosów. Metamorfoza wywołała burzę, "Aga, coś Ty zrobiła". Myślałam, że to najodważniejsze cięcie, na
jakie się zdecyduję, ale jednak...

...jednak w maju 2013 roku coś mi odbiło. Decyzja o cięciu "na chłopaka" była tak spontaniczna, że bardziej nie mogła. "Zetnę się. A co mi szkodzi". No i kilka dni później siedziałam już u fryzjera:) Moim zdaniem dobrze mi to zrobiło. Również psychicznie, miałam wrażenie, że ścinając włosy, ścinam te wszystkie złe wspomnienia, tak jakby we włosach się utrzymywała zła energia.
To, co mnie najbardziej zdziwiło, (tak, pewnie sobie wmawiam) - w krótkich włosach jestem bardziej szczęśliwa :)

I taka się sobie podobam. Zapewne kiedyś zapuszczę włosy. Może nie aż do pasa, jak kiedyś, ale póki co uwielbiam moją fryzurkę i będę się jej trzymać.
Z tego miejsca dziękuję pani Anecie (fryzjerka z Olsztyna) za odmienienie mojego życia ;)

I tym optymistycznym akcentem żegnam się z Wami i zapraszam na kolejne wpisy, które co kilka dni pojawiają się na moim blogu.

Pozdrawiam, Agnieszka :)